Zimowe Górskie Biegi Falenica – 13.12.2014 Etap I

Nie mogło być dobrze, skoro tydzień przed zawodami zupełnie nie biegałam. Niestety nie byłam w stanie się zmobilizować. Trochę ćwiczyłam ale zabrakło tego czegoś co by mnie niosło. Aczkolwiek muszę przyznać, że na początku poniósł mnie tłum. Tłum dzieciaków między moimi nogami. Wyrwały na starcie a ja za nimi L I kiedy dzieciaki zaczęły stawać ze zmęczenia okrakiem na środku trasy, mi też zaczynało brakować siły i chęci. I jeszcze na dodatek wyprzedziła mnie Karolina ;-) Byłam po prostu pogrzebana. Zupełnie nie rozumiem siebie! Jak mogłam zapomnieć wyłączyć głowę? Normalnie poniosły mnie emocje...

 

A przecież znam teren. Wprawdzie na trasie pojawiłam się dosłownie dwa razy ale zawsze coś. Pierwsze spokojne rozeznanie terenu pod pieczą Renaty z Radosne Bieganie. Były to wówczas spokojne dwa okrążenia i ostateczna decyzja o starcie w zawodach. Wybrałam opcję G6, czyli dwa kółka, łącznie 6,6km.

Kolejny wypad na falenickie górki, to nieco mocniejsze zaatakowanie dwóch kółek w czasie 40min. I właściwie było wszystko OK. I byłoby OK w sobotę, gdyby nie ten mój start... Ehhh... I w ten oto sposób owszem przyjemność z biegania jest ale niedosyt chyba jeszcze większy... Tym bardziej, że moje współbiegaczki po pierwszym etapie uplasowały się na pierwszym miejscu w swoich kategoriach. A ja jestem tuż za pudłem! Przed nami jeszcze 5 biegów, więc oczywiście mam szansę się poprawić. I takie też czynię sobie postanowienie!

A i jeszcze jedno. Serdeczne i naprawdę szczere ;-) pozdrowienia dla dwóch Panów, którzy na trasie w końcówce drugiego okrążenia, na moje pytanie czy to już ostatni podbieg (ach, normalnie całkowicie się pogubiłam w tym biegu), potwierdzili, że tak. Teraz to już tylko na dół i meta! Tak było Panowie! No to ja dzida! Tak, tak. Ta różowa strzała, która z górki biegła jak oszalała, to jaJ Tylko jak się rozpędziłam, to napotkałam kolejny podbieg no i zaczeły się schody... Schody przez korzenie i piachy... Ale nic tam jakoś na metę dotarłam ale długo dochodziłam do siebie (głównie emocjonalnie).  Bo tak już jest, że jak wpada się na metę, to o dziwo zmęczenie szybko znika J A jeszcze pijąc gorącą herbatkę z malinami z dziewczynami, to można było się szybko zregenerować.

I jeszcze jedno: II etap już 10 stycznia. Na ten dzień planuję spokojne zejście poniżej 39min. Bez szarpania się!